objawy psychotyczne ( urojenia i omamy) dezorganizacja myślenia, a przez to i mowy. występowanie nietypowych, dziwacznych zachowań. objawy negatywne (ubytkowe) 20 proc. dzieci ma problemy psychiczne. To mogą być przyszli samobójcy, schizofrenicy. 20 proc. dzieci ma problemy psychiczne, czego 8-9 proc. wymaga specjalistycznej pomocy Od jakiegoś czasu obserwuję u córki dziwną reakcję podniecenia. Dziewczynka podczas zabawy, oglądania telewizji lub gdy ją coś przestraszy chrząka, jakby miała coś w gardle (gardło ma czyste). Co jej jest? Czy to tik nerwowy? Co powinnam zrobić? Joanna39 2011-02-13, 07:47 Wygląda to raczej na zaburzenie na tle nerwowych, może suchość w gardle (proszę podawać więcej płynów), nie można też wykluczyć alergii. Przy najbliższej okazji najlepiej poradzić się pediatry. neuron 2011-02-13, 22:33 U mojej 8 letniej córki jest podobnie. od miesiąca chrząka a nasila się to np. podczas oglądania telewizji. Albo jak kładzie się przed snem i próbuje zasnąć. maciejsobota 2011-10-29, 09:14 Moj 6 letni syn od 3 miesiecy chrzaka robiłam mu wszystkie badania lekarze rozkładali rece napocztku kasłał suchym kaszlem pozniej on zmienił sie w chrzakanie zmieniłam lekarza rodzinnego bo ciagle słyszałam nic mu nie jest poszłam prywatnie wszystkie badania miał porobione wyszedł mu gronkowiec złocisty i krztusiec mimo ze był szczepiony brał antybiotyk krzakanie nie przeszło teraz bierze leki na alergie i dalej krzaka zauwazłam im bardziej komus o tym krzakaniu muwie przynim to on jeszcze bardziej to robi lekarz powiedział zeby nie zwracac uwagi ze to moze byc juz nawykowe i wkoncu przestanie tak robic ale on nie przestaje znacie jakies inne metody KATARZYNA 2013-04-08, 11:00 Mam tak samo juz mi siły opadają od lutego tego roku zachorował pierwszym objawem jak zaczol krzakach to miał kaszel krtaniowy dostał dużo sterydów i krtań ustala ale pozostało to pokaslywanie i krzakanie Robilam badania na krztusiec i nic wymazy nic zdrowy a nadal krzaka a z krwi mu wyszło ze ma cos z tarczyca Bogusia 2016-03-21, 22:30 Bezsenność Udar mózgu Śpiączka Padaczka Migrena Otępienie Podstawy neurologii Zaburzenia ośrodkowego układu nerwowego Zaburzenia obwodowego układu nerwowego Zawartość serwisu ma charakter dydaktyczny i nie może zastępować kontaktu i porad lekarskiej. Copyright ©© Co niepokojące, w badaniu dowiedziono, że u niemal 81% osób z utrzymującym się ADHD w wieku dorosłym zdiagnozowano przynajmniej jedno współistniejące zaburzenie psychiczne w dorosłości, podczas gdy u tych, u których objawy ADHD zanikły wraz z wiekiem, inną chorobę stwierdzono u 47%. Kiedy mówimy o zaburzeniach lękowych? Lęk jest naturalnym stanem emocjonalnym, który ostrzega przed potencjalnym niebezpieczeństwem i mobilizuje do poradzenia sobie z tą sytuacją. Gdy ktoś na przykład widzi agresywnego psa, zwykle odczuwa lęk i przechodzi na drugą stronę ulicy, przez co unika jego potencjalnego ataku. Jeśli uczeń obawia się sprawdzianu, to poprzedniego dnia poświęca więcej czasu na powtórzenie materiału i dzięki temu dostaje dobrą ocenę. Taki lęk pełni funkcję adaptacyjną – pomaga korzystnie rozwiązać napotykane problemy. Jeżeli jednak lęk: - jest nasilony nieproporcjonalnie do okoliczności (na przykład paraliżujący lęk podczas recytowania wiersza na forum klasy), - jest wywoływany neutralnymi, nie stwarzającymi niebezpieczeństwa bodźcami (na przykład jazdą pociągiem, widokiem ćmy, wchodzeniem do budynku szkoły), - trwa nieproporcjonalnie długo w stosunku do wywołującego go bodźca (na przykład po ominięciu agresywnego psa dziecko nie uspokaja się, ale odczuwa lęk nadal przez cały dzień), - zaburza codzienne funkcjonowanie dziecka (na przykład dziecko boi się pójść samo do toalety, boi się wsiadać do autobusu, tramwaju), - towarzyszą mu nasilone objawy somatyczne (przyspieszone bicie serca, pocenie się, drżenie, przyspieszony oddech, uczucie duszności, zawroty głowy), to jest lękiem dezadaptacyjnym, czyli utrudniającym radzenie sobie z codziennością. Mówimy wtedy o zaburzeniach lękowych. Jakie postacie zaburzeń lękowych spotyka się u dzieci i młodzieży? Zaburzenia lękowe mogą dotykać nawet do 20% dzieci i nastolatków. W okresie dzieciństwa i dojrzewania występują następujące postacie zaburzeń lękowych: lęk separacyjny - Jest prawidłowym zjawiskiem u dzieci do 3. roku życia, a potem stopniowo zanika do 5. roku życia. - Lęk separacyjny rozumiany jako zaburzenie występuje u 3–5% dzieci i nastolatków, częstość występowania maleje wraz z wiekiem i częściej cierpią na niego dziewczęta. - Dziecko odczuwa nadmierny lęk, gdy spodziewa się rozłąki z opiekunem (najczęściej matką), w trakcie okresu rozłąki lub nawet gdy tylko sobie taką rozłąkę wyobraża. Na próby separacji (na przykład wyjście matki do pracy lub jej wyjazd w delegację, gdy dziecko ma wyjść z domu i pójść do szkoły) reaguje oporem, płaczem, czasem zgłasza dolegliwości somatyczne (ból zęba, bóle brzucha), „dzięki” którym ostatecznie nie dochodzi do rozłąki (dziecko zostaje w domu z matką zamiast iść do szkoły lub matka rezygnuje z wyjścia z domu, by zaopiekować się dzieckiem). Dziecko odmawia wychodzenia z domu bez opiekuna, nie chce wychodzić samo do szkoły (a czasem w ogóle odmawia chodzenia do szkoły), na podwórko, do kolegów; nie wyjeżdża samo na kolonie, zielone szkoły, wycieczki szkolne lub robi to z wielkimi oporami. Bezpodstawnie zamartwia się, że opiekun zachoruje, umrze, będzie miał wypadek, miewa koszmarne sny o takich treściach. Dzieci cierpiące na lęk separacyjny często również nie chcą spać same, lecz z opiekunem. zaburzenie lękowe uogólnione - Występuje u 3–4,6% dzieci i nastolatków, w dzieciństwie równie często u dziewcząt i u chłopców, w okresie dojrzewania częściej u dziewcząt. - Dziecko nadmiernie zamartwia się mniej lub bardziej spodziewanymi wydarzeniami: „i co to będzie, gdy (dostanę jedynkę ze sprawdzianu/ Ania się na mnie pogniewa/ mama zachoruje,/spadnie ulewny deszcz i będzie powódź, itp.)”, wyobraża sobie tylko negatywne scenariusze dla spodziewanych sytuacji. Często szuka pociechy i zapewnień, że jego obawy się nie sprawdzą, ale nie uspokaja się, gdy je usłyszy. Odczuwa lęk o prawie stałym nasileniu (tak zwany lęk wolnopłynący), któremu towarzyszą: niepokój, nerwowość, rozdrażnienie. Dziecko łatwo się męczy, odczuwa zwiększone napięcie mięśniowe (jest „spięte”), ma trudności z koncentracją i problemy ze snem. zespół lęku napadowego (zaburzenie paniczne) - Zespół lęku napadowego dotyka 0,5–5% dzieci i nastolatków. Znacznie częściej występuje w okresie dojrzewania i częściej dotyczy dziewcząt. - Zaburzenie charakteryzuje się nawracającymi napadami paniki. Napad paniki to nagły, bardzo silny lęk z towarzyszącymi objawami somatycznymi (duszność, kołatania serca, zawroty głowy) o dużym nasileniu. W trakcie ataku paniki dziecko ma poczucie całkowitej utraty kontroli nad sobą lub że „zaraz umrze”, co jeszcze bardziej wzmaga jego przerażenie. Napad paniki może pojawić się „znikąd” lub może wywołać go konkretny czynnik (zobacz „fobie swoiste”). Jeśli atak wystąpił bez określonej przyczyny, dziecko zazwyczaj boi się jego nawrotu i ten lęk paradoksalnie może wywołać kolejny napad paniki. - Dziecko może obawiać się również, że atak paniki zdarzy mu się w miejscu publicznym (czyli na ulicy, w sklepie, w autobusie itp.) i wszyscy wokół będą na to patrzeć. Jeśli z tego powodu dziecko unika miejsc publicznych, mówimy o zaburzeniu panicznym z agorafobią. fobie specyficzne - Zaburzenie lękowe w postaci fobii występuje u 2,5–9% dzieci i młodzieży, nieco częściej u dziewcząt. - Lęk dziecka skupia się wokół konkretnego przedmiotu, postaci lub sytuacji. Fobia może dotyczyć: zwierząt, owadów, zjawisk atmosferycznych (wiatr, burza, deszcz), ciemności, hałasów, wysokości, ostrych przedmiotów, zastrzyków, widoku krwi, jazdy pociągiem, latania samolotem, i wielu innych czynników. W obecności tych bodźców lub gdy dziecko spodziewa się kontaktu z nimi, odczuwa nieracjonalny i nadmierny strach, który może nawet przyjąć postać napadu paniki. Młodsze dzieci mogą reagować na obiekt fobii płaczem, wybuchem złości, zamieraniem w bezruchu lub przywieraniem do opiekuna. Dziecko stara się tak na co dzień funkcjonować, żeby unikać budzącego lęk czynnika. - Należy pamiętać, że w okresie wczesnodziecięcym lęki przed różnymi obiektami mieszczą się w ramach prawidłowego rozwoju. Dwulatek może bać się na przykład hałasu, trzylatek – psów, czterolatek – ciemności, ale w miarę dorastania te lęki ustępują. O zaburzeniu lękowym w postaci fobii mówimy wtedy, gdy przeżywany przez dziecko strach przed danym obiektem nie jest zgodny z jego fazą rozwojową (na przykład gdy ciemności boi się ośmiolatek). zespół lęku społecznego (fobia społeczna) - Przyjmuje się, że zespół lęku społecznego występuje u 1% dzieci i młodzieży, ale w rzeczywistości odsetek ten może być większy. Zaburzenie to występuje równie często u chłopców i u dziewcząt. - Do 3. roku życia lęk przed obcymi jest przejawem prawidłowego rozwoju dziecka. - Dziecko cierpiące na fobię społeczną przeżywa nasilony lęk w obecności nieznajomych osób i unika ich. Jako nieznajomych rozumie się tu osoby nie będące członkami rodziny i bliskimi przyjaciółmi dziecka. W tym znaczeniu obcymi osobami są również: nauczyciel w szkole, koledzy z klasy, sprzedawca w osiedlowym sklepie, itp. W sytuacjach społecznych (w szkole, na spotkaniu klasowym, na podwórku wśród innych dzieci, w sklepie) dziecko jest zakłopotane, ciągle zamartwia się jak postrzegają go inni i co sobie o nim pomyślą. Jest bardzo skupione na tym, żeby zachować się poprawnie. Obawia się ośmieszenia i upokorzenia, stale wyobraża sobie siebie w takich właśnie okolicznościach (na przykład gdy wybiera się na urodziny do koleżanki, wyobraża sobie, że na pewno wywróci się i obleje sokiem, a wtedy wszyscy będą się z niego wyśmiewać). Podczas rozmowy nie podtrzymuje kontaktu wzrokowego, mówi niewiele i cicho albo w ogóle unika rozmów z innymi, pozostaje „na uboczu”. W sytuacjach społecznych dziecko ma również somatyczne oznaki lęku – czerwienie się, pocenie, drżenie rąk. W domu, wśród członków rodziny i dobrze znanych osób, dziecko zachowuje się zupełnie swobodnie i nie odczuwa lęku. - Unikanie sytuacji społecznych prowadzi do znacznych problemów z codziennym funkcjonowaniem. Dziecko boi się chodzić do szkoły, może opuszczać lekcje, a w skrajnych przypadkach w ogóle odmówić wychodzenia z domu. Wycofanie ze środowiska rówieśniczego znacznie zaburza jego rozwój psychospołeczny. mutyzm wybiórczy - Mutyzm wybiórczy obserwuje się u 0,3–0,8% dzieci i nastolatków. - Jest to postać fobii społecznej, w której lęk przed ludźmi przejawia się odmową komunikacji słownej (milczeniem), mimo że mowa dziecka i jej rozumienie są prawidłowo rozwinięte. - Dziecko nie odzywa się do obcych osób (czyli nie będących członkami rodziny ani bliskimi przyjaciółmi), na ich pytania nie odpowiada wcale lub odpowiada gestami. Podczas rozmowy, czy raczej prób jej nawiązania, dziecko unika kontaktu wzrokowego, nie okazuje emocji mimiką twarzy, gdy się uśmiecha, to zwykle z zaciśniętymi ustami. W sytuacjach społecznych dziecko często również nie podejmuje aktywności ruchowej, w razie potrzeby wykonuje bardzo „oszczędne” ruchy. Mimo jego zewnętrznej bierności można dostrzec, że bacznie obserwuje otoczenie i słucha uważnie o czym mówią inni. W domu (lub innym dobrze znanym środowisku – na przykład u ulubionej cioci) dziecko jest swobodne, czasem wręcz nadmiernie ruchliwe, chętnie i bez problemu rozmawia z bliskimi. Opiekunowie często opowiadają, że w domu dziecko jest bardzo gadatliwe, lubi „dyrygować” otoczeniem i narzucać swoje pomysły. Często u dziecka cierpiącego na zaburzenia lękowe spotyka się objawy charakterystyczne dla dwóch lub więcej wymienionych wyżej jednostek. U dzieci cierpiących na fobie lub zespół lęku uogólnionego mogą występować napady paniki, a dziecko z mutyzmem wybiórczym może mieć jednocześnie objawy lęku separacyjnego. Szczególnym rodzajem takich „mieszanych zaburzeń” jest fobia szkolna. Jej przejawem może być: - całkowita odmowa pójścia do szkoły, - wychodzenie ze szkoły po kilku lekcjach, ale przed zakończeniem dnia szkolnego, - chodzenie do szkoły „pod przymusem” – po długich porannych awanturach z rodzicami/opiekunami, - nasilone objawy somatyczne, które występują tuż przed wyjściem do szkoły (bóle brzucha, biegunka, bóle głowy, itp.) i często „uniemożliwiają” wyjście z domu. Obraz fobii szkolnej jest bardzo różnorodny: obecne są objawy lęku społecznego, lęku separacyjnego, czasem lęk uogólniony, mogą występować napady paniki. Wspólnymi cechami są: nasilony stres towarzyszący przebywaniu w szkole, wymuszanie na opiekunach (płaczem, szantażem itp.), aby pozwolili na pozostanie w domu, skargi na dolegliwości somatyczne, problemy w relacjach rówieśniczych. Jakie są przyczyny zaburzeń lękowych? W powstawaniu zaburzeń lękowych biorą udział czynniki biologiczne (zaburzenia równowagi neuroprzekaźników w mózgu, zaburzenia budowy anatomicznej mózgu) i genetyczne (większe ryzyko zachorowania, gdy członkowie rodziny też cierpią na zaburzenia lękowe), na których działanie nakłada się wpływ czynników środowiskowych. Należą do nich między inymi: - zaburzenia lękowe u opiekunów – dziecko „uczy” się od nich lękowego nastawienia do otoczenia i strategii radzenia sobie z problemami opartych na unikaniu, nabiera poczucia, że jest bezradne wobec napotykanych trudności, - styl wychowania – nadopiekuńczość, nadmierna krytyka lub nadmierne kontrolowanie dziecka, - brak poczucia bezpieczeństwa w relacji z opiekunami – na przykład gdy opiekunowie stosują przemoc, zaniedbują dziecko, nie dają wsparcia w trudnych sytuacjach, - doświadczenie odrzucenia lub przemocy ze strony rówieśników, - inne traumatyczne doświadczenia – na przykład: utrata opiekuna, wypadek, choroba, nadużycie seksualne. Bardzo często czynnikiem wyzwalającym objawy zaburzeń lękowych są zmiany w życiu dziecka: pójście do przedszkola, rozpoczęcie nauki w szkole, zmiana klasy lub szkoły, przeprowadzka do innej miejscowości, pobyt w szpitalu. Dotyczy to zwłaszcza lęku separacyjnego, lęku społecznego i mutyzmu wybiórczego. Jak stawia się rozpoznanie? Lekarz psychiatra stawia rozpoznanie zaburzeń lękowych na podstawie wywiadu zebranego od dziecka i jego opiekunów oraz badania psychiatrycznego dziecka. Czasem dziecko w pierwszej kolejności trafia do psychologa, który również potrafi określić, na jakie zaburzenie cierpi młody pacjent. Zarówno lekarz, jak i psycholog, mogą posiłkować się różnymi kwestionariuszami i skalami, które są pomocne w stawianiu diagnozy oraz określaniu nasilenia zaburzeń. Lekarz powinien wykluczyć zaburzenia somatyczne, których objawem mogą być stany lękowe. Należą do nich: choroby endokrynologiczne (nadczynność tarczycy, zaburzenia czynności nadnerczy), hipoglikemia (nadmierny spadek poziomu glukozy we krwi), astma, padaczka, zaburzenia neurologiczne, choroby serca. Zdarza się, że w tym celu lekarz psychiatra korzysta z konsultacji innych specjalistów. Stany lękowe z towarzyszącymi objawami somatycznymi mogą pojawić się w wyniku nadmiernego spożycia kawy lub napojów energetyzujących. Występują również po odstawieniu substancji psychoaktywnych (alkoholu, marihuany, amfetaminy), dlatego lekarz może zapytać młodego pacjenta o ich stosowanie i ewentualnie zlecić testy na obecność tych substancji we krwi lub w moczu. Zaburzenia lękowe należy różnicować także z innymi zaburzeniami psychicznymi, zwłaszcza zaburzeniami psychotycznymi, depresyjnymi, zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD), całościowymi zaburzeniami rozwoju, zespołem stresu pourazowego (PTSD; zwłaszcza, gdy dziecko doświadczyło traumy, niekoniecznie w nieodległej przeszłości). Jakie zaburzenia psychiczne współwystępują razem z zaburzeniami lękowymi? Zaburzenia lękowe często występują razem z depresją. W zależności od rodzaju i nasilenia stwierdzanych objawów lekarz może postawić rozpoznanie zaburzeń depresyjno-lękowych. Zaburzenia lękowe towarzyszą, a raczej są powikłaniem tych zaburzeń psychicznych, które utrudniają dziecku funkcjonowanie w szkole i negatywnie wpływają na jego osiągnięcia w nauce. Należą do nich: ADHD, zaburzenia rozwoju umiejętności szkolnych, zaburzenia opozycyjno-buntownicze. Młodzież cierpiąca na zaburzenia lękowe może szukać różnych, czasem szkodliwych sposobów na poradzenie sobie z ich objawami – na przykład: sięgać po alkohol i narkotyki. Zaburzenia lękowe (zwłaszcza fobia społeczna) zwiększają ryzyko uzależnień (zwłaszcza od alkoholu). Jakie są sposoby leczenia? Podstawową metodą leczenia zaburzeń lękowych u dzieci i młodzieży są oddziaływania psychoterapeutyczne. Należą do nich: - psychoedukacja dziecka i jego opiekunów – czyli zapewnienie im informacji na temat przyczyn, objawów i leczenia zaburzeń lękowych. Jest ona o tyle ważna, że niektóre objawy wyglądają dość przerażająco (na przykład napad paniki) i młody pacjent oraz jego opiekunowie bardzo się obawiają, że świadczą one o poważnej chorobie. Niekiedy samo wyjaśnienie dziecku i jego opiekunom czym są zaburzenia lękowe znacznie zmniejsza poziom ich niepokoju i ułatwia dalsze interwencje terapeutyczne. - psychoterapia poznawczo-behawioralna – podczas której dziecko uczy się radzić sobie samodzielnie z poszczególnymi objawami, a także odkrywa „mechanizmy myślowe” (tzw. schematy poznawcze), które powodują jego lękową postawę oraz pracuje nad ich zmianą. - psychoterapia indywidualna o charakterze wspierającym, - terapia grupowa – bardzo wskazana szczególnie wtedy, gdy dziecko ma objawy fobii społecznej, - terapia rodzinna – umożliwia dostrzeżenie „lękowych wzorców myślenia” u innych członków rodziny oraz pracę nad ich zmianą, co przekłada się w pozytywny sposób na atmosferę domową i jest ważnym czynnikiem wspierającym dla dziecka; pomocna w rozwiązywaniu konfliktów i napięć w rodzinie, - metody relaksacyjne i ćwiczenia oddechowe – wskazane zwłaszcza w zaburzeniach lękowych z napadami paniki, - trening asertywności, treningi umiejętności społecznych – pomocne w leczeniu fobii społecznej. Szczególnym problemem są zaburzenia lękowe, w przebiegu których dziecko odmawia chodzenia do szkoły, co skutkuje wieloma godzinami nieobecności na lekcjach. Rodzice, często po uzgodnieniach z nauczycielami, wnioskują o nauczanie indywidualne dziecka w domu. Taka forma realizowania obowiązku szkolnego w przypadku dzieci cierpiących na zaburzenia lękowe może im jeszcze bardziej zaszkodzić! Wycofanie dziecka ze środowiska szkolnego umacnia je w przekonaniu, że trudnych sytuacji trzeba unikać zamiast je rozwiązywać, czyli utrwala dysfunkcjonalny, lękowy mechanizm radzenia sobie z problemami. Późniejsza próba powrotu do nauki razem z klasą może okazać się o wiele trudniejsza – odnalezienie swojego miejsca w zżytej ze sobą społeczności klasowej po długiej nieobecności jest dużym wyzwaniem, a niepowodzenie może jeszcze bardziej nasilić lęk dziecka i jego niechęć do szkoły. Aby skutecznie pomóc dziecku cierpiącemu na fobię szkolną, trzeba włączyć do współpracy szkołę – wychowawców, nauczycieli, pedagoga lub psychologa szkolnego. Należy dążyć do stworzenia dziecku ciepłej, życzliwej atmosfery w klasie. W początkowym okresie może być konieczne stopniowe wprowadzanie dziecka do zespołu klasowego, obniżenie wymagań, nieodpytywanie na forum klasy. Warto zadbać, aby dziecko miało możliwość zwrócenia się do psychologa lub pedagoga szkolnego, gdy nasilenie objawów lękowych będzie zbyt duże, aby samo sobie poradziło. Farmakoterapię stosuje się wtedy, gdy same metody psychoterapeutycznie nie zapewniają wystarczających efektów (czyli gdy dziecko nadal ma problemy z codziennym funkcjonowaniem) lub gdy nasilenie objawów utrudnia rozpoczęcie jakichkolwiek oddziaływań psychoterapeutycznych. Farmakoterapia nigdy nie powinna być jedyną stosowaną metodą leczenia, tylko uzupełnieniem psychoterapii. U dzieci i młodzieży stosuje się leki z grupy inhibitorów zwrotnego wychwytu serotoniny (leki przeciwdepresyjne nowej generacji, określane skrótem SSRI) lub – rzadziej – trójpierścieniowe (starsze) leki przeciwdepresyjne. Leki te oprócz działania przeciwdepresyjnego mają również działanie przeciwlękowe. Działania niepożądane leków oraz zasady ich stosowania opisano w artykule o depresji u dzieci i młodzieży (zobacz: Zaburzenia depresyjne u dzieci i młodzieży). Leki o działaniu typowo uspokajającym – tzw. benzodiazepiny – choć są bardzo skuteczne i dają natychmiastowy efekt przeciwlękowy, należy podawać dziecku tylko doraźnie (czyli tylko w wyjątkowych sytuacjach, na przykład w napadzie paniki, gdy nie udaje się uspokoić dziecka inaczej) i po uzgodnieniu z lekarzem prowadzącym. Regularne stosowanie tych leków prowadzi do tolerancji (stopniowego zmniejszenia ich skuteczności) i groi uzależnieniem. Bezpiecznym, choć trochę mniej skutecznym lekiem uspokajającym jest hydroksyzyna. Czy zaburzenia lękowe można wyleczyć? W większości przypadków zaburzenia lękowe u dzieci i nastolatków ustępują w wyniku odpowiedniego leczenia. Zdarza się, że delikatny „rys” lękowy u nich pozostaje, ale mimo tego w dalszym okresie rozwoju i dorosłości radzą sobie dobrze i funkcjonują prawidłowo. Jeśli objawy są bardzo nasilone i uporczywe, to jest większe ryzyko, że młody pacjent nadal będzie cierpiał na zaburzenia lękowe w okresie dorosłości. Gorzej rokują również zaburzenia lękowe powikłane uzależnieniami od substancji psychoaktywnych. Zapamiętaj! Zaburzenia lękowe są częstym problemem u dzieci i młodzieży. Zaburzenia lękowe negatywnie wpływają na rozwój psychospołeczny i szkolny dziecka, dlatego warto jak najszybciej zasięgnąć porady lekarza psychiatry lub psychologa. Podstawową metodą leczenia są oddziaływania psychoterapeutyczne, które w większości przypadków przynoszą dobre efekty. Jeśli objawy są bardzo nasilone, stosuje się leki. Bardzo ważne jest, aby nie izolować dziecka od środowiska szkolnego i rówieśniczego, ale wspierać je i zachęcać do uczestniczenia w życiu dziecięcej/ młodzieżowej społeczności. ży cierpi na szeroko pojęte zaburzenia psychiczne, a samobójstwa mło-dzieży stanowią trzecią przyczynę zgonów w tej grupie wieku. W chwili obecnej informacja o rozpowszechnieniu zaburzeń psychicznych wśród dzieci i młodzieży w Polsce jest niepełna i fragmentaryczna. Nie istnieją Kampania Forum Przeciw Depresji organizowana jest od 2007 roku przez firmę Servier Polska. Jej celem jest szerzenie wiedzy w zakresie depresji oraz uświadomienie społeczeństwu, że nie jest to stan, który mija, ale choroba, którą trzeba leczyć.
Zaburzenia adaptacyjne, lękowe i lękowo-depresyjne, cyberprzemoc ze strony rówieśników, zaburzenia odżywiania prowadzące do anoreksji – to niektóre problemy psychiczne, które nasiliły się u dzieci i młodzieży w okresie pandemii – wskazuje psychiatra prof. Małgorzata Janas-Kozik. Kierowany przez profesor Oddział Kliniczny
Czym są choroby psychosomatyczne?Termin ten pojawił się już w XIX wieku, ale dopiero początek XX wieku był okresem większego zainteresowania się powtarzającymi się skargami na objawy somatyczne (fizyczne), którym towarzyszą nieustanne prośby o ciągłe badania dodatkowe oraz nadmierną koncentracją na swoich problemach somatycznych. Mówiąc dokładniej, cytując literaturę naukową, według Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób, u pacjentów cierpiących na omawianą dolegliwość, pojawiają się takie dolegliwości jak:Skargi somatyczne sugerujące poważną chorobę fizyczną przy braku stwierdzanych zaburzeń usprawiedliwiających te skargi np. uporczywe bóle, uczucie swędzenia, mdłości psychologiczne i konflikty emocjonalne, które pozostają, jak się wydaje, w związku z wystąpieniem, zaostrzeniem i podtrzymywaniem że chory nie ma kontroli nad objawami somatycznymi i nadmiernie koncentruje się na sprawach się, że zaburzenia te dotyczą około 2 proc. populacji i dwukrotnie częściej ciepia na nie kobiety niż mężczyźni. Ich początek ma zwykle miejsce przed trzydziestym rokiem między czynnikami psychologicznymi a objawami i chorobami somatycznymi możemy odnaleźć w dwóch różnych częściach Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób. Mianowicie w rozdziałach: "Zaburzenia nerwicowe, związane ze stresem i pod postacią somatyczną" oraz w rozdziale "Zespoły behawioralne związane z zaburzeniami fizjologicznymi i czynnikami fizycznymi".W tym materiale zostaną omówione najbardziej charakterystyczne, należące do pierwszego wyżej wymienionego działu: zaburzenia widoczne pod postacią somatyczną, do których należą m. (z somatyzacją),pojawiające się pod postacią somatyczną, niezróżnicowane,hipochondryczne,autonomiczne występujące pod postacią somatyczną uporczywe bóle są objawy zaburzeń psychosomatycznych?Ogólnie można powiedzieć, że są to skargi chorych, ich zaabsorbowanie odczuciami płynącymi z ciała (somy). Wśród bardziej szczegółowych objawów psychosomatycznych wyróżniamy przypadku zaburzeń somatyzacyjnych (z somatyzacją) ze strony układu trawiennego: bóle brzucha, wzdęcia, odbijania, wymioty czy nudności. Wymienia się tutaj także swędzenie, drętwienie, problemy ze przypadku zaburzeń objawiających się pod postacią somatyczną, niezróżnicowanych: wielorakie, niezróżnicowane skargi nie układające się w obraz kliniczny somatyzacji (zmienne, uporczywe).W przypadku zaburzeń hipochondrycznych, charakterystyczne są przekonania lub obawy wobec występowania poważnej choroby somatycznej. Typowe odczucia somatyczne są powodem skarg przypadku zaburzeń autonomicznych występujących pod postacią somatyczną, objawy dotyczą narządu lub układu, który pacjent uznaje, jako źródło choroby. Możemy tu wyróżnić: serce i układ krążenia, górny odcinek przewodu pokarmowego, dolny odcinek przewodu pokarmowego, układ oddechowy, układ moczowo-płciowy oraz inne narządy i przypadku uporczywych bólów psychogennych, symptomy mogą dotyczyć np. psychogennych bólów głowy czy powstawania zaburzeń psychosomatycznychPrzyczyn może być kilka. Wskazuje się m. in. na możliwe czynniki biologiczne – dysfunkcje ośrodkowego układu nerwowego, czy jak w przypadku zaburzeń somatyzacyjnych – skłonności psychologiczne z kolei wskazują na mechanizmy obronne, które wywołują objawy somatyczne, aby zneutralizować lęk spowodowany nieuświadomionym konfliktem czy niepokój, który jest manifestowany przez objawy fizyczne w sposób akceptowany. Niewątpliwie do zaburzeń tych przyczynia się również długotrwały wystąpienia zaburzeń psychosomatycznychRozpoznania dokonuje zwykle internista, psychiatra lub psycholog. Co ważne, zanim postawi takie rozpoznanie, pacjent powinien być dokładnie przebadany somatycznie, w celu wykluczenia choroby fizycznej. W tym celu konieczna jest wizyta u internisty ewentualnie u innych lekarzy specjalistów, którzy zlecą badania diagnostyczne w celu wykluczenia fizycznej przyczyny objawów (choroby).Przy takich schorzeniach psychosomatycznych jak zaburzenia układu krążenia, układu pokarmowego, układu oddechowego jest zalecana wygląda leczenie zaburzeń psychosomatycznych?Podstawową metodą leczenia, tak jak zresztą również we wszystkich dolegliwościach psychosomatycznych, jest psychoterapia. Może być ona utrzymana w nurcie poznawczo-behawioralnym i polegać m. in. na poznaniu rzeczywistych przyczyn stresu pacjenta, powodów, dla których np. chce on np. czuć się się również leki przeciwdepresyjne czy przeciwlękowe, gdyż często z tymi zaburzeniami współistnieją depresja czy i powikłania zaburzeń psychosomatycznychPrzede wszystkim sukces w leczeniu zależy głównie od zaangażowania chorego oraz odpowiedniego terapeuty. To, bowiem sam chory musi zrozumieć i przyjąć do wiadomości przyczyny choroby oraz chcieć współpracować. Jednym ze stanów częściej współwystępujących z zaburzeniami jest zaburzeniom psychosomatycznymNiezależnie od przyczyny powstania, aby zapobiegać lub minimalizować powinniśmy m. in. zwrócić uwagę na swój tryb życia oraz na to czy odpoczywamy w ciągu dnia, choć chwilę, wysypiamy się, właściwie się odżywiamy czy stosujemy odpowiednie metody radzenia sobie ze postępowanieOto kilka praktycznych rad:Utrzymuj równowagę pomiędzy życiem zawodowym i prywatnym, dbając o dobre relacje nawet, jeśli poświęcisz kilka, kilkanaście minut na odpoczynek w ciągu dnia lub zastosujesz prostą technikę relaksacyjną to poprawisz swoje samopoczucie, ponieważ stres wpływa na zdrowie fizyczne i może powodować chorobę się, śpij odpowiednio długo, regularnie, i dbaj o to, aby jakość snu była jak najlepsza zwracaj uwagę na miejsce i czas się zdrowo, stosując dietę bogatą w witaminy zwłaszcza z grupy B, składniki mineralne (magnez, żelazo, cynk i wapń) i kwasy omega-3 (orzechy, tłuste ryby).Bądź aktywny, ruch to zdrowie! Wiadomo, że osoby regularnie ćwiczące mają lepszy nastrój i odpowiednie metody radzenia sobie ze siłnym stresem, oddychanie - polega na wykonywaniu spokojnych wdechów i wydechów. Wówczas powinniśmy się maksymalnie koncentrować na tych czynnościach a między nimi możemy przytrzymać powietrze na 1 lub 2 - polegają one na wyobrażeniu sobie jakiegoś pięknego miejsca, gdzieś, gdzie chcielibyśmy się teraz znaleźć a przy tym na koncentracji na widokach jakie tam podziwiamy czy na odgłosach jakie słyszymy. Źródła:Bilikiewicz A. (red.) Psychiatria. Podręcznik dla studentów medycyny, PZWL, Warszawa 2007;Czabała Podstawowe zaburzenia psychiczne w: Strelau J. (red.) Psychologia, Podręcznik akademicki, GWP, Gdańsk 2002;Siwiak-Kobayashi Maria, Zaburzenia występujące pod postacią somatyczną (somatoformiczne) w: Bilikiewicz A. i in. red., Psychiatria kliniczna, Med Urban &Partners, Wrocław 2002;Klasyfikacja zaburzeń psychicznych i zaburzeń zachowania w ICD-10. Opisy kliniczne i wskazówki diagnostyczne. „Vesalius”, Kraków, Warszawa 2000, Zyski i S-ka, Poznań 2003;Przeczytaj także: Katatonia - objawy, przyczyny i leczenie
Sprawdź też: Zaburzenia integracji sensorycznej u dziecka – objawy. Problemy psychiczne u dzieci. Zaburzenia psychiczne obejmują brak integracji lub inne nieprawidłowości, występujcie między umysłem człowieka i rzeczywistością. Istnieją bardzo różne zaburzenia psychiczne, dające różnorodne objawy.
Dane są zatrważające. Według raportu Digital Health Reporter jedno dziecko na osiem będzie cierpiało na zaburzenia psychiczne. U niektórych z nich rozwiną się one jeszcze przed ukończeniem trzeciego roku życia. Lekarze apelują, by nie lekceważyć pierwszych symptomów. Zobacz film: "6 nietypowych produktów, które niszczą IQ" spis treści 1. Jak zauważyć pierwsze objawy choroby psychicznej u dziecka? 1. Jak zauważyć pierwsze objawy choroby psychicznej u dziecka? Niemal 25 proc. dzieci będzie przechodziło jakąś formę choroby powiązanej z depresją zanim ukończy dziewiętnaście lat. Rodzice często nie zauważają pierwszych objawów, lub je lekceważą. Często łatwo można przegapić coś, co w przyszłości może rozwinąć się w niebezpieczną chorobę. Warto zwrócić uwagę przede wszystkim na nastrój dziecka. Każdy może mieć gorszy dzień, czy nawet gorszy okres. Jeśli jednak złe myśli nie opuszczają dziecka i nie potrafi się cieszyć z takich okazji jak święta, czy urodziny może należy udać się do specjalisty lub porozmawiać z dzieckiem. Szczególnie ważne jest to w kontekście utraty radości z wykonywania rzeczy, które dziecko kiedyś lubiło robić. Ważnym barometrem zdrowia psychicznego dzieci jest również ich fizjologia. Jeśli dziecko czuje się zmęczone przez cały czas, może to oznaczać niedobór magnezu, ale może być również jednym z pierwszych objawów depresji. W łóżku dziecko czuje się bezpiecznie i nie musi się konfrontować z rzeczywistością. Kolejnym aspektem, który powinien zwrócić naszą uwagę są nieprawidłowości w odżywianiu. Tutaj warto zwrócić uwagę na skrajności. Rodzice powinni zareagować zarówno w przypadku niechęci do jedzenia i znacznej utraty wagi, jak również w przypadku, kiedy dziecko je nieregularnie lub spożywa nieodpowiednie ilości. W psychologii występuje bowiem pojęcie "zajadania strachu". Wiele problemów mogą również wychwycić przyjaciele i otoczenie dziecka. Problemy z koncentracją, czy niska samoocena to objawy, które znacznie łatwiej zaobserwować, kiedy dziecko jest w grupie (w szkole, na treningu) dlatego rodzice powinni często rozmawiać z nauczycielami i innymi osobami, które przebywają z dzieckiem poza domem. A najważniejsze, by nigdy nie lekceważyć myśli samobójczych. Zwłaszcza jeśli są artykułowane przez dziecko. Brytyjska organizacja przywołuje dramatyczne dane. Co 90 minut ktoś na Wyspach Brytyjskich popełnia samobójstwo. Jest to najczęstsza przyczyna śmierci osób poniżej 35. roku życia. Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez Rekomendowane przez naszych ekspertów polecamy
dzieci ze zdrowiem psychicznym, może je także powodować. Poczucie zagrożenia fizycznego i psychicznego oraz porażki edukacyjne i towarzyskie dziecka korelują często z problemami zdrowotnymi i społecznymi, jak sięganie po alkohol i narkotyki, przedwczesne kontakty seksualne i zaburzenia zachowania, w tym działania przestępcze.
UWAGA! RABAT 15% ważny do 8 sierpnia 2022! Aktualnie dzieci i młodzież coraz częściej doświadczają kryzysów psychicznych spowodowanych ogromnym obciążeniem emocjonalnym. Lęk, stres, zaburzenia nastroju, przytłoczenie skrajnymi emocjami, utrata poczucia bezpieczeństwa powoduje, że małoletni nie są w stanie poradzić sobie z uczuciami, które odczuwają. Dlatego też rada programowa czasopisma Psychologia w Praktyce przygotowała praktyczny warsztat dla psychologów i terapeutów, którzy w sposób specjalistyczny wspierają emocjonalny rozwój dzieci i nastolatków. Podczas intensywnego interaktywnego warsztatu odpowiemy na pytania: W jaki sposób rozpoznawać, że wahania nastroju, nadmierne wyciszenie lub agresja i zwiększona aktywność ruchowa, a także zmiana nawyków żywieniowych spowodowane są nadmiernym stresem, lękiem i brakiem umiejętności poradzenia sobie z trudnymi emocjami? Jak prowadzić diagnostykę psychologiczną zaburzeń emocjonalnych u dzieci i nastolatków i jak odróżnić zaburzenie emocjonalne od emocjonalności wynikającej z danego okresu rozwojowego? Jak sytuacja rodzinna, nowe technologie oraz zmiany w jakości funkcjonowania dzieci i nastolatków wpływają na powstawanie zaburzeń emocjonalnych? Za pomocą jakich metod i technik pracować z dzieckiem doświadczającym lęku, stresu i obciążenia emocjonalnego? Dowiesz się, w jaki sposób identyfikować kryzysy psychiczne dzieci i młodzieży spowodowane nadmiernym obciążeniem emocjonalnym Na przykładzie konkretnych studiów przypadków i sytuacji terapeutycznych otrzymasz zestaw praktycznych wskazówek diagnostycznych odpowiadających aktualnym potrzebom współczesnych gabinetów terapeutycznych i specyfice pracy z małoletnimi Zobaczysz, jak pracować w systemie rodzinnym dziecka, które nie potrafi poradzić sobie z trudnymi emocjami, lękiem i stresem – otrzymasz przykłady technik i narzędzi terapeutycznych do wykorzystania od ręki Poznasz rekomendowane metody pracy w obliczu postępujących zmian w obszarze problemów emocjonalnych dzieci i młodzieży Film szkoleniowy 1 godzinny materiał szkoleniowy 1 godzinny materiał szkoleniowy Najlepsi eksperci Ucz się od specjalisty-praktyka z wieloletnim doświadczeniem Ucz się od specjalisty-praktyka z wieloletnim doświadczeniem Konkretne metody i techniki terapii do kształcenia odporności emocjonalnej dziecka i nastolatka do kształcenia odporności emocjonalnej dziecka i nastolatka Wskazówki w pytaniach i odpowiedziach Jak pracować z zaburzeniami emocjonalnymi dzieci i nastolatków Jak pracować z zaburzeniami emocjonalnymi dzieci i nastolatków ✔ Rozwój emocjonalny dzieci i młodzieży – kiedy rozpoznać, że mamy do czynienia z zaburzeniem? ✔ Wpływ nowych technologii, funkcjonowania rodzinnego i aktualnych zmian w jakości funkcjonowania dzieci i nastolatków na występowanie lęku, stresu, braku poczucia bezpieczeństwa ✔ Najpowszechniejsze przyczyny zaburzeń w obszarze emocjonalności dziecka i nastolatka ✔ Zaburzenia emocjonalne – jak je rozpoznać oraz jakie metody terapeutyczne sprawdzą się w pracy psychologa i psychoterapeuty? Karolina Maniewska Psycholog kliniczny, psychoterapeuta dzieci, młodzieży i osób dorosłych, doradca systemowy. Pracuje w Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej oraz prowadzi własną praktykę psychoterapeutyczną. Wiedza i ćwiczenia na światowym poziomie. Najlepszej jakości materiały merytoryczne. Wygodna i sprawdzona formuła online. Rozwój seksualny dzieci i młodzieży Edukacja Sprawdź Data startu Nabór otwarty Osobowość narcystyczna i zaburzenia współwystępujące we współczesnym świecie Terapia psychologiczna Sprawdź Data startu Nabór otwarty >> DO KATALOGU <<
Najczęstsze objawy zaburzeń sensorycznych u dzieci. Lista objawów jest bardzo długa i różnorodna. Symptomy różnią się między sobą, w zależności od rodzaju problemu. Dodatkowo mogą wystąpić indywidualne dla dziecka objawy. Jest jednak duża część objawów, które często można zaobserwować u dzieci z problemami sensorycznymi.
Zaburzenia psychiczne są częstsze w środowiskach dotkniętych biedą, wykluczeniem społecznym lub uzależnieniami oraz u dzieci wychowywanych w ich występowania rośnie z wiekiem i osiąga szczyt w okresie zaburzeń jest różne. Zachowania niestosowne społecznie dotyczą od 3-5% dzieci. Zaburzenia lękowe oraz zaburzenia nastroju występują u 2-5% dzieci. Mniej dzieci, bo od 1 do % zmaga się z problemami psychicznymi związanymi z chorobą somatyczną bądź niepełnosprawnością. Całościowymi zaburzeniami rozwoju dotknięte jest od 0,5 do 1,5% eksternalizacyjne są częstsze u chłopców, jednak ostatnio wzrasta częstotliwość ich występowania wśród dziewczynek. Zaburzenia internalizacyjne częściej dotyczą dziewczyn. Wiele zaburzeń ma swój początek w dzieciństwie, jednak nie są w tym okresie chorób psychicznych może występować u dzieci, a zaburzenia charakterystyczne dla dzieci często diagnozuje się u dorosłych.
Zaburzenia psychiczne u dzieci a przemoc. Bardzo istotnym czynnikiem, wpływającym na występowanie zaburzeń psychicznych u dzieci, jest doświadczanie przez nie przemocy. Współcześnie problem ten jest niestety bardzo częsty i najmłodsi bywają ofiarami przemocy zarówno fizycznej, jak i psychicznej czy seksualnej.

Ubóstwo i życie w niepełnej rodzinie zwiększają ryzyko chorób psychicznych u dzieci z pewnego czasu wiadomo, że u dzieci z padaczką częściej występują zaburzenia lękowe, depresja i ADHD. Kristin Alfstad z Narodowego Centrum Padaczki przy Uniwersytecie w Oslo (Norwegia) i współpracownicy przeprowadzili niedawno badania obejmujące kilkanaście tysięcy dzieci, z czego 111 okazało się chorować na omawiane zaburzenie podano w internetowym wydaniu czasopisma „Epilepsia” z 25 marca, u małych pacjentów z padaczką choroby umysłowe były częstsze niż u pozostałych uczestników. Ryzyko objawów psychiatrycznych było wyższe u chłopców (niezależnie od występowania ataków drgawkowych).Choroby umysłowe częstsze w przypadku życia w domu z tylko jednym rodzicem, dochodów w rodzinie poniżej poziomu ubóstwa i innych cech niskiego statusu socjoekonomicznego. U dziewczynek głównym czynnikiem ryzyka problemów ze zdrowiem psychicznym było występowanie padaczki obecnie lub przeszłości. W przypadku chłopców wpływ niskiego statusu socjoekonomicznego był prawie tak samo duży jak omawiana choroba neurologiczna.

mogą występować wśród dzieci i młodzieży [1, 10, 14, 16, 17]. Co więcej, uważa się, że antyspołeczne zaburzenia osobowości rozpoczynają się zaburzeniami zachowania już w wieku dziecięcym i/lub młodzieńczym [15, 18], przy czym stabilny w czasie wzorzec zaburzonych zachowań obecny u dzieci lub młodzieży powinien być trak- Zgodnie ze swoją misją, Redakcja dokłada wszelkich starań, aby dostarczać rzetelne treści medyczne poparte najnowszą wiedzą naukową. Dodatkowe oznaczenie "Sprawdzona treść" wskazuje, że dany artykuł został zweryfikowany przez lekarza lub bezpośrednio przez niego napisany. Taka dwustopniowa weryfikacja: dziennikarz medyczny i lekarz pozwala nam na dostarczanie treści najwyższej jakości oraz zgodnych z aktualną wiedzą medyczną. Nasze zaangażowanie w tym zakresie zostało docenione przez Stowarzyszenie Dziennikarze dla Zdrowia, które nadało Redakcji honorowy tytuł Wielkiego Edukatora. Sprawdzona treść data publikacji: 12:09, data aktualizacji: 10:41 Konsultacja merytoryczna: Lek. Aleksandra Witkowska Gdzieś głęboko w naszym mózgu, w komórkach nerwowych i połączeniach między nimi, znajduje się nasza osobowość, myśli, uczucia i tęsknoty. Rzadko kiedy uświadamiamy sobie jednak, jak kruchy jest fundament, na którym opiera się nasza świadomość. Czasami wystarczy jedna stresowa sytuacja, wypadek lub błąd w genach, a nasze „ja” zmieni się nie do poznania. Razem z nami wejdziecie w świat zaburzeń i chorób psychicznych. Mazur Zobacz galerię 7 1/7 Zaburzenia afektywne dwubiegunowe Nie mniej znane niż obrazy Vincenta van Gogha (1853–1890) są zaburzenia psychiczne, w wyniku których obciął sobie ucho. Fazy spokoju, kiedy malowanie było dla niego jak terapia, przeplatały się u van Gogha z atakami nieobliczalnych zachowań. Doprowadziło go to do próby samobójczej, w wyniku której zmarł. "Pacjent ten, na ogół spokojny, podczas swego pobytu w ośrodku doświadczył szeregu gwałtownych ataków, trwających od tygodnia do miesiąca. Podczas tych ataków przeżywał straszne lęki i niepokoje, kilkakrotnie próbował się otruć" – pisał o nim opiekujący się nim lekarz Théophile Peyron. Późniejsi psychiatrzy zajmujący się przypadkiem artysty stwierdzili u niego zaburzenia afektywne dwubiegunowe. Jego stany chorobowe pogłębiał zły styl życia, przemęczenie i alkohol. Po okresie uspokojenia przychodzi faza maniakalna, która jest jego dokładnym przeciwieństwem. Ludzie w jej trakcie tryskają energią, są kreatywni, usposobieni społecznie, nie potrzebują snu. Vincent van Gogh nie był jedynym artystą, który cierpiał na tę chorobę. Obok niego można wymienić nazwiska takie jak Ernest Hemingway (1899–1961), Ludwig van Beethoven (1770–1827) czy Johann Wolfgang Goethe (1749–1832). Niektórzy fazę maniakalną opisywali jako „jedną wielką, permanentną hulankę”. Dwie fazy choroby występują naprzemiennie i nie sposób przewidzieć, kiedy nastąpi zmiana. Objawy zaburzenia afektywnego dwubiegunowego, wcześniej określanego jako psychoza maniakalno-depresyjna, pojawiają się między 15. a 30. rokiem życia. Naukowcy przypuszczają, że choroba ma częściowo podłoże genetyczne, ponieważ często występuje w rodzinach. Czynnikiem mogącym przyspieszyć lub wspomóc pojawienie się choroby może być też na przykład stresujące wydarzenie lub zażywanie narkotyków. Objawy choroby są wywoływane najprawdopodobniej brakiem równowagi związków chemicznych, tzw. neuroprzekaźników w mózgu. Kiedy ich poziom jest zbyt wysoki, następuje stan maniakalny. Kiedy jest ich zbyt mało, przychodzi depresja. 2/7 Autyzm Albert Einstein (1879–1955) był nie tylko najsławniejszym naukowcem na świecie, lecz, zdaniem niektórych, także jednym ze słynnych ludzi z zespołem Aspergera. Syndrom ten, zaliczany do zaburzeń autystycznych, często idzie w parze z genialną osobowością, człowiek nim dotknięty ma jednak problemy z komunikacją i nawiązywaniem kontaktów. Einstein w dzieciństwie był podobno samotnikiem i powtarzał ciągle te same zdania. Znany był jednak ze swego doskonałego poczucia humoru, co nie występuje u ludzi z ciężkim zespołem Aspergera. Silniejsze formy autyzmu można rozpoznać już u niemowląt w wieku 12–18 miesięcy. Rodzice jednak często ich nie zauważają. Wydaje im się, że mają „grzeczne dziecko”, ponieważ jest spokojne i nie wymaga wiele uwagi. Mimo to, niektóre objawy dość łatwo zauważyć. Dziecko nie nawiązuje kontaktu wzrokowego. Nie uśmiecha się. Nie jest skore do powtarzania naszych gestów lub wyrazu twarzy. 3/7 Schizofrenia paranoidalna Jest rok 1964. Rzym. Matematyk John Nash stoi przed monumentalnymi kolumnami na Forum Romanum, a w jego głowie pojawia się szum. Słyszy głosy, które brzmią jak rozmowy telefoniczne różnych osób. Jest przekonany, że są to głosy matematyków, którzy nie zgadzają się z wynikami jego prac. Obserwuje mieszkańców Rzymu w budkach telefonicznych – to zapewne oni. Wydaje mu się, że głosy w telefonach jakieś urządzenie przekłada na angielski i wysyła wprost do jego mózgu. Podobne sytuacje zdarzają mu się często. W jednym z listów Nash napisał: "W mojej głowie trwa toksyczna paplanina, nieustannie kłócą się jakieś głosy". Zdarzało mu się mówić o światowej władzy, w której sam miał uczestniczyć. Kiedy Uniwersytet w Chicago zaproponował mu prestiżowe stanowisko, odmówił, ponieważ miał w planach stać się władcą Antarktydy. Swoich znajomych, którzy przyszli odwiedzić go w szpitalu psychiatrycznym, zaskoczył pytaniem: "Czy znacie tajne hasło?" Wciąż zastanawiało go, czy należy do tych, którzy muszą się „poświęcić”. Mówił też do siebie, zadając pytania takie jak: "Co zrobimy z Węgrami?" Mówi się, że między geniuszem a szaleństwem jest cienka granica. W przypadku matematyka Johna Nasha jest to całkowicie trafne określenie. Pracował na najlepszych amerykańskich uczelniach, takich jak MIT czy Princeton, a za swoją pracę otrzymał w 1994 roku Nagrodę Nobla w dziedzinie ekonomii. Jednocześnie zdiagnozowano u niego schizofrenię paranoidalną, niejednokrotnie trafiał do szpitala psychiatrycznego. Żył w ciągłym strachu przed zagładą – własną albo ogólnoświatową. Miał wrażenie ciągłego prześladowania, to znów wydawało mu się, że jest w piekle lub czyśćcu. Historia jego życia stanowiła kanwę filmu pod tytułem "Piękny umysł". Istnieje kilka typów schizofrenii, najbardziej znana jest odmiana paranoidalna. Jednym z typowych objawów są halucynacje, które mogą mieć charakter słuchowy (głosy w głowie, które o czymś informują lub coś nakazują), ale także obrazowy lub dotykowy. Często pojawiają się także omamy – mylne przeświadczenia (na przykład, że prezenter w telewizji mówi tylko do chorego). Aż 5 proc. schizofreników kończy życie samobójstwem, a wielu czyni takie próby. Za pojawienie się schizofrenii odpowiadają czynniki genetyczne i środowiskowe. 4/7 Osobowość dyssocjalna Zaburzenie to nazywa się też osobowością antyspołeczną, a w krajach anglojęzycznych – psychopatią. Większość ludzi pojęcie to kojarzy z kimś takim jak Ted Bundy (1946–1989). Ten seryjny morderca w latach 70. dokonał 30 zabójstw. Tylu mu udowodniono, nie jest jednak wykluczone, że ofiar było znacznie więcej. Bundy był przy tym bardzo inteligentny, miał sympatyczną powierzchowność i był lubiany. Za swoje czyny został ostatecznie skazany na śmierć. Jego adwokat Polly Nelson napisała o nim później: "Ted był wcieleniem absolutnego zła". Oczywiście nie wszyscy ludzie z osobowością dyssocjalną są mordercami. Zaburzenie to występuje u 3 proc. mężczyzn i 1 proc. kobiet całej populacji, co oznacza, że osobowości aspołeczne znajdziemy również wśród polityków, księży i kierowników firm. Podobnie jak Ted Bundy, na pierwszy rzut oka osoby te mogą wydawać się całkiem sympatyczne, a nawet czarujące. W środku skrywa się jednak chłodny i wyrachowany charakter. Są bezwzględne w osiąganiu celu, nie mają wyrzutów sumienia, poczucia winy czy zwykłej empatii. Potrafią kłamać bez mrugnięcia okiem i manipulować drugą osobą. Jednym ze sposobów osiągnięcia celu jest dla nich przemoc. Naukowcy uważają, że tego typu zachowanie wynika ze struktury mózgu, psychopaci są zatem w ten sposób ukształtowani już od urodzenia. Istnieje szereg publikacji, które wskazują, że mózg osób z psychopatią nie tylko działa inaczej niż u zdrowych ludzi, ale także ma inną strukturę. Dotyczy to na przykład tych części mózgu, które odpowiadają za emocje. Wyobraźcie sobie, że oglądacie zdjęcia twarzy ludzi, którzy są poddawani elektrowstrząsom lub innym bolesnym zabiegom. U zdrowych ludzi zdjęcia takie wywołają podwyższenie ciśnienia lub pocenie dłoni. U chorych z osobowością antyspołeczną żadna z tych reakcji nie występuje – po prostu nic nie czują. Nie przeżywają strachu, nie boją się bólu. 5/7 Zespół napadu lękowego Znana aktorka Kim Basinger na pierwszy rzut oka nie wygląda jak ktoś, kto cierpi na napady lęku. W pewnym momencie kariery wyznała jednak: "Strach to coś, z czym żyję od zawsze. Boję się być w miejscach publicznych, bo mogę dostać napadu lęku lub paniki". Aktorka cierpi na zaburzenia lękowe i agorafobię, które często występują razem. Po raz pierwszy wpadła w panikę, gdy najzwyczajniej w świecie robiła w sklepie zakupy. Opowiadała, że nagle bez wyraźnego powodu wpadła w popłoch, zaczęła się trząść, nie mogła się ruszyć. Kiedy nieco ochłonęła, pojechała do domu, z którego nie wyszła przez następne sześć miesięcy. Ludzie cierpiący na napady paniki zaczynają traktować każde wyjście z domu jako potencjalne zagrożenie. Boją się zwłaszcza tych sytuacji i miejsc, w których czują, że nie mają możliwości ucieczki. Unikają także miejsc, w których wcześniej doznali paniki. Potrafią nadrobić wiele kilometrów, aby tylko uniknąć miejsca, które kojarzy im się z przykrym doświadczeniem. Żyją w nieustannym strachu, bojąc się także tego, że ktoś dowie się o ich lękach i uzna ich za niespełna rozumu. Jeśli nie zwrócą się o pomoc, stany te mogą się pogłębiać i trwać długi czas. Między naukowcami nie ma zgody co do tego, co tak naprawdę wywołuje napady lęku. Część specjalistów twierdzi, że jest to wynik zwiększonej wrażliwości na dwutlenek węgla. Eksperymenty wykazały bowiem, że atak paniki można wywołać inhalowaniem powietrza o wysokiej zawartości CO2. Właśnie w ten sposób wywołano atak paniki u kobiety, której ciało migdałowate w mózgu było nieaktywne, a co za tym idzie nie potrafiła odczuwać strachu. 6/7 Syndrom obcej ręki W filmie Stanleya Kubricka (1928–1999) "Dr. Strangelove" Peter Sellers gra eksperta od broni jądrowej i dawnego nazistę, doktora Strangelove’a, który nie potrafi kontrolować swojej prawej ręki. Robi ona, co chce – na przykład nagle podnosi się w geście faszystowskiego pozdrowienia. Mało kto wie, że takie zaburzenie rzeczywiście istnieje pod nazwą zespołu obcej ręki. Występuje jednak wyjątkowo rzadko. Na całym świecie zanotowano jedynie kilkadziesiąt tego typu przypadków. Pacjentom wbrew ich woli jedna ręka zaczyna na przykład wyciągać rzeczy z torebki, rozpinać guziki lub nawet obraźliwie wystawiać środkowy palec lub bić. Ma to związek z funkcjonowaniem półkul w mózgu, które tworzą własne świadomości tak, jakby w mózgu istniały dwie osobowości, choć w normalnych okolicznościach decyzje podejmuje tylko jedna. U ludzi z syndromem obcej ręki każda półkula rządzi się po swojemu. 7/7 Syndrom Capgrasa Wyobraźcie sobie, że wracacie z pracy do domu, a tam mieszka jakiś oby człowiek. Wygląda co prawda jak nasz partner i ma na sobie jego ubrania, ale to na pewno nie on. Pojawia się wrażenie, że w miejsce naszego małżonka ktoś podstawił identycznego bliźniaka. Jest to typowy objaw syndromu Capgrasa, który jest dość rzadką przypadłością. Zupełnie zdrowy człowiek zaczyna odnosić wrażenie, że niektórzy jego bliscy zostali podmienieni na wyglądające tak samo istoty. Ludzie z podobnymi zaburzeniami są dla naukowców dobrym obiektem badań, ponieważ ich zachowanie mówi dużo o zasadach działania naszego mózgu. Co ciekawe, ludzie z syndromem Capgrasa rozpoznają swoich bliskich w czasie rozmowy telefonicznej, ale kiedy stają z nimi twarzą w twarz, uważają ich za nieprawdziwych. Znany jest również pewien dość ekstremalny przypadek tego zaburzenia, kiedy to pacjent był przeświadczony, że jego ojciec jest robotem. zaburzenia psychiczne u dzieci stres mózg zespół Aspergera chisteria zaburzenie osobowości Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online GIS zakazuje sprzedaży leku na zaburzenia erekcji. "Może stanowić zagrożenie dla zdrowia" Główny Inspektorat Farmaceutyczny nakazał wycofanie z aptek w całej Polsce dwóch serii leku stosowanego w zaburzeniach erekcji. Chodzi o tabletki Tadalafil Aristo... Monika Mikołajska Niedobór magnezu odbija się na psychice. Osiem psychicznych objawów niedoboru magnezu Spełnianie zapotrzebowania organizmu na cenne witaminy i składniki mineralne powinno być fundamentem dbania o własne zdrowie. Jednym z minerałów, który należy... Karolina Gomoła Lit, zaburzenia psychiczne, kontuzje... Jak dziś trzyma się Axl Rose? Zespół Guns N’ Roses niedawno zagrał na Stadionie Narodowym. Liderem zespołu i wokalistą jest Axl Rose. W młodości nie stronił on od używek, co odbiło się na jego... Adrian Dąbek Lekarze mówią, ile dni urlopu wziąć, by naprawdę odpocząć fizycznie i psychicznie Każdemu, kto pracuje w pełnym wymiarze godzin, przysługuje urlop wypoczynkowy. Zdarza się jednak, że kiedy przez dłuższy czas nie wykorzystujemy dni wolnych,... Tatiana Naklicka Potylica - budowa, ból z tyłu głowy, przyczyny zaburzeń Potylica to część sklepienia czaszki człowieka, która znajduje się z tyłu głowy. Jej zadaniem jest osłanianie mózgu od tyłu i od dołu. W tym obszarze może czasem... Digital Health Innovators: Calmsie. Cel: Wsparcie terapii depresji i zaburzeń lękowych u dzieci w wieku 8-12 lat przy użyciu Cyfrowego Terapeutyka (DTx) Żyjemy w czasach, gdy - całe szczęście - o zdrowiu psychicznym mówi się coraz więcej i coraz głośniej. Nieczęsto zdarza się jednak myśleć, że właśnie w tym... Diana Żochowska Farmakoterapia a ablacja - wybór optymalnego leczenia zaburzeń rytmu serca Zaburzenia rytmu serca, czyli mówiąc ogólnie - arytmia serca, może objawiać się napadami kołatania serca, omdleniami, uczuciem przerw w pracy serca lub innymi,... Choroba psychiczna wpływa nie tylko na stan umysłu. Oddziałuje też na ciśnienie Australijscy naukowcy odkryli związek między chorobami psychicznymi a zmianami ciśnienia krwi i tętna. "To kolejny powód, dla którego społeczeństwo powinno... Małgorzata Krajewska Objawy niedoczynności tarczycy - psychiczne, neurologiczne, skórne Tarczyca jest małym narządem o wadze ok. 30 g. Jest to jednak bardzo ważny gruczoł wydzielania wewnętrznego. Produkuje on hormony, które regulują wiele... Marta Pawlak Co się dzieje z psychiką Amber Heard? Psycholog o dwóch zaburzeniach Amber Heard, była żona Johnny'ego Deppa, cierpi na dwa zaburzenia psychiczne: borderline (BPD) i histrioniczne zaburzenie osobowości (HPD). Tak przynajmniej... Monika Mikołajska JKAtdWF.
  • l793ix8aa0.pages.dev/76
  • l793ix8aa0.pages.dev/59
  • l793ix8aa0.pages.dev/69
  • l793ix8aa0.pages.dev/24
  • l793ix8aa0.pages.dev/47
  • l793ix8aa0.pages.dev/48
  • l793ix8aa0.pages.dev/79
  • l793ix8aa0.pages.dev/68

    • zaburzenia psychiczne u dzieci forum